Puso o Isip?

Pusong iniingatan, nasaan ka na?
Bakit nawala ka sa dati mong kinalalagyan
Bakit nga ba tumatalon ka na lamang nang biglaan?

Nandito lang ako, sabi ng puso ko
Nakatingin, nakatitig, nag-aabang
Nararamdaman ko ang nais mong ipaalam
Pero may pagkakataong ang paghihintay
ang isang bagay na dapat ipaglaban.

Maghintay ka!, sabi ng isip ko
Alam mo namang sa pagmamadali, walang
magandang kahihinatnan
Lahat ng bagay, may tamang panahon
Sa bawat panahon, may nararapat kang matutunan at ipangalandakan.

Puso:
Ngunit bakit ganito, hindi ko maipaliwanag aking nadarama
Sa isang banda, nais ko sya’y laging makasama
Sa bawat sandali na nais ko syang makita
Tanging ninanais ay lubos ko syang makilala.

Isip:
Minsan, puso, ika’y mapanlinlang
Minsan mo na akong dinaya sa iyong mga nararamdaman
Ngayong may pagkakataong ihayag ko ang aking mga ideya
Di ko na hahayaang masaktan pa sya
Sapagkat, ikaw puso, at sya na ating pagkatao,
ay nais kong maging masaya.

Puso:
Isang beses lamang ako nagkamali, isip
Sa dinami dami ng ating pinagdaanan
Hindi mo ba hahayaang ang ating mahal na pagkatao ay tuluyang maging maligaya?

Isip:
Sa isang pagkakamali mo, puso
Natutunan kong maging malakas
Natutunan kong unahin muna ang sarili ko
Sa bawat pagkakamali na nagawa mo
Hindi lang ikaw ang nasasaktan, pati ako
Sa bawat pagkakamali mo, lagi mong tatandaan
Ang aking mga natutunan ang syang magbibigay
direksyon sa iyong tatahaking daanan
Puso:
Tama ka, isip, hahayaan kitang mag-isip
Pero hindi mo mapipigilan, aking nadarama kahit isang saglit
Pag-ibig na syang kakaiba
Alam mo namang hinahanap-hanap ko na.

Isip:
Mas makabubuting hindi tayo magtalo
Bagkus, hayaan natin sya sa kanyang mga plano
Kung may balanse sa iyong damdamin at sa aking ideya
Sigurado, pag-ibig na wagas at tunay, kanya nang madarama.

Pagkatao:
O puso at isip, hindi ko alam sino ang susundin sa inyo
Isa lamang ang alam ko, naguguluhan ako
Sino ba dapat ang pakinggan, si isip o si puso
Para maramdamang tunay
ang pagmamahal na kay tagal nang hinintay?
Tama! Isa lamang ang alam ko na dapat gawin
Sa Maykapal, siguradong ako’y diringgin
Hahayaan ang puso maramdaman ang sarap ng pag-ibig
Hahayaan ang isip magsabi ng dapat gawin
Ngunit sa lahat ng ito, hahayaang ang Maykapal ang magdikta ng aking damdamin.

Ngayon alam ko na
Hindi na ako magugulumihanan pa
Puso man o isip ang syang paiiralin
Kung ang Maykapal ang may huling salita
Sa aking mahal, ako’y lubusang mamahalin.

Paalam…

Ang tulang ito ay pinasulat sa amin ni Sir Dennis Aguinaldo on our last day of classes sa Humanities 1. Ito ang tulang ginawa ko lamang sa loob ng 5 minutes dahil inoorasan kami ni Sir. Kung ano man ang iniisip ko, iyon na ang isiulat ko at hindi ko na binago. Dito, lumabas ang creative juices ko. Para sa ibang tao, dito na lalabas kung ano man ang tunay na laman ng damdamin ng isang tao.

“Ang hawak mo lang ay papel at ballpen, tapos sa loob ng limang minuto, iyon lang ang oraas mo para gawin ang mga huling bagay dahil papatayin na kita. Ngayon, hawak ang papel at ballpen, anong isusulat mo?”

Malapit nang kunin ang buhay ko
Malapit nang matapos ang lahat ng ito
Konting oras na lang ang natitira
Upang ihayag ko ang aking nadarama.

Hindi ako mabuti, iyan ang masasabi ko
Hindi rin naman masama ang mga ginawa ko
Ngayon, ang tanging nais ko lang gawin
Ay ang ibigay sa mga mahal ko ang kanilang hinihiling.

Alam ko, oo, di ko magagawa iyon
Wala akong kapangyarihan upang gawin iyon
Pero ngayon, ang tangi ko lang magagawa
Ay ang isulat ang aking nadarama.

Gusto kong magpasalamat sa aking ina
Gayon din naman sa aking ama
Gusto kong sabihing mahal ko ang kapatid ko
Pati na rin siyempre ang kaibigan ko’t kabaro.

Humihingi ako ng tawad sa mga nagawan ko ng kasalanan
Minsan, alam ko, hindi ako naging mabuting anak at kaibigan
Ngayong aalis na ako, gusto ko na lamang sabihin sa inyo
Salamat, patawad, pupunta na ako sa dapat paroonan ko.

Unique in Me

When I was young (note: 10-15 years ago), my self-esteem still had to be developed big time. I rarely talk to anybody and my only way to express myself was through writing. Over the years, I’ve improved, yet, my love for writing as my way of expression never ceased. One way or another, I know each of us has this desire to be known, to be understood, to be appreciated and to accepted. However, somewhere along the way, this desire may have been quenched and there’s no way to let ourselves be known. Let me just encourage you that as an individual, I guess we just have to accept who are first and foremost before other any other person accepts us for who we are.

Anyway, this is a poem I’ve written way back Nov 24, 2004 as a requirement for my speech communication course. This is the first time I’ve written a poem and read it in front of the class. This act had, in one way or another, allowed myself to be known and be appreciated — a step to growing maturely, that is, taking risks.

Unique in Me

First of all, I want you to know that I don’t know what to say
Maybe because I’m not the type of girl who is always gay
I guess I’ll just tell you what’s unique in me
So that you will know what will see.

For many years, I’ve been searching
For a friend that is equally worth winning
When the time came that I have found them
I promised to myself that I will always keep them

They are always there when I am happy
They always comfort me when I am gloomy
With my friends, I can always be myself
And not like those who tries to be their other self

We’ve struggled through the hardest times
And during those times, our friendship binds
For each new problem that we encounter
We always make sure that we solve it together

And now, I guess you know what makes me unique
It’s the fact that I have my friends that I can always keep
With our principle, “we don’t owe the world any explanation”
I can now face the world with dignity and determination.